2.Τομος 2007 Α΄ Οκταβα-2η ο κυκλος της νοησης

Εποχή ΕΪΕ




1.Όπου κ'αν βρίσκεσαι όποιος κ'αν είσαι

Κοίτα τα αστέρια αν θες να δεις που νανουρίζομαι
κ' ακου τους ήχους της θαλασσης.
Οπου κ'αν πας η αγκαλιά μου ειναι ορθάνοιχτη,
να απομακρύνει απ'τα ματια σου το δακρυ.


Φωτεινές σφαίρες συνοδεύουνε το διάβα μου,
αχνά φωτίζωντας τον ποταμό -
που ελισσόμενος κατέρχεται ταχύτατος,
να δημιουργήσει καταράκτη ορμητικό.


Μεσ'την βουή του βρες ρυθμό για το τραγούδι σου,
κ' απ'την φρεσκάδα του δανείσου μια ανάσα.
Σε συνοδεύει οπου κ'αν βρίσκεσαι ο πλάστης σου,
άρκει να κλείσεις ονειρευόμενη τα μάτια.


Κοίτα τα αστέρια αν θες να δεις που νανουριζόμαι,
κ'ακου τον ήχο της θαλάσσης.
Οποιος κ'αν είσαι σε τυλίγουν οι φτερούγες μου,
καθώς πορεύεσαι μες το σκοτάδι.


Απο την ποιήτρια:
                   Παρέντη Αρετή          
Ψευδώνυμο:
                  Auinta Iris

2.Μνήμης δοχείο

Ρ       Δεν μετανιώνω, για όσα σου έδωσα,

για την αγάπη και τη στοργή.

Κάποτε πίστευα πως μια ανάμνηση

αξίζει όσο ολόκληρη η ζωή.

Και σαν περάσουνε τα χρόνια και ξεχαστείς,

οι αναμνήσεις θα ξυπνήσουν να θυμηθείς,

τα όσα ζήσαμε, τα όσα νιώσαμε, κ’ αυτό,

ειν’ το πολύτιμο και απ’ τη ζωή πιο ακριβό.

Μνήμης δοχείο κράτησε μέσα του έρωτες παλιούς,

κ’ αντάμα χόρεψε μες’ τα ονείρατα με τους θεούς.

Νύχτες δρασκέλισε, μέρες ατένισε

γκρεμούς χαράδρες,

μα όμως δεν έσπασε τι το δικαίωναν οι οφθαλμαπάτες.

Ρ       Δεν μετανιώνω, κάθε στιγμή που έζησα ριζώνω,

μες  τη καρδιά σαν θησαυρό να συνοδεύει,

κάθε μου χτύπο τι την καρδιά πια δεν παιδεύει.

Έρωτες ψεύτικους νανούρισα στην αγκαλιά μου,

και σαν αγγέλους τους θωρούσε η ματιά μου.

Κ’ αν η αλήθεια ειν’ μαχαίρι και πονάει,

το όνειρο μου πάντα ξέρει που το πάει.

Tώρα αγγέλοι ταπεινά με συνοδεύουν,

από τις γαίες που πλάσαμε ερωτοφωλιές.

Κ’ αν ήταν τις καρδιάς μου οι ληστές,

μες’  τη ροή παιχνίδι που το θες.

Και σαν περάσουνε τα χρόνια,

φτερούγες θα’ ναι οι αγκαλιές ,

και ήχοι που θα με γυρίζουν

στης νιότης μου τις απαρχές.

  

 Απο την ποιήτρια:

                   Παρέντη Αρετή          
Ψευδώνυμο:
                  Auinta Iris

3. Κάνε γύρω τον πλανήτη

Ρ       Κάνε γύρω τον πλανήτη,

που πλαγιάζει μες τη λήθη.

Κ’ έλα πες μου τι τους φταίει

το καημένο το αστέρι.

Σαν μολύνουν τα νερά του,

σαν γυμνώνουν τα βουνά του,

σαν ρυπαίνουν τον αέρα,

ίσως θέλουνε φοβέρα.

Σαν σειστεί στα έγκατα του,

να μαλώσει τα παιδιά του,

θα θρηνούν και υβρίζουν.

Πότε θα μετανοήσουν?

Να την σεβαστούν λιγάκι,

που θα βρουν άλλο σπιτάκι,

τόσο γόνιμο παρθένο,

ποικιλίες στολισμένο.

Σαν πλημμύρα θα τους φέρει

και το βίος του θα τους κλέψει,

ίσως τότε καταλάβουν,

τι ποιούν και τι λαμβάνουν.

Νόμοι άνομοι του ανθρώπου,

καταστρέφουνε το φως του.

Για εύρο το ξεπουλάνε,

άραγε που του το πάνε?

Βίαια θα τους συντρίψει.

Πάτε βρείτε άλλο πλανήτη.

Ένα που θα εκτιμάται

και δεν θα τον βλαστημάτε.

Σαν βρεθεί στην εξορία,

με μια έρημο βιτρίνα,

τι άραγε άλλο θα πουλήσει,

για να ζήσει τι θα χτίσει?

Απο την ποιήτρια:
                   Παρέντη Αρετή          
Ψευδώνυμο:
                  Auinta Iris